கதையை வாசிங்க... கருத்தை யோசிங்க... (6)

 காணாமல் போன உப்பு பொம்மை

அந்தி சாயும் நேரம். 

அழகான கடற்கரை. 

காற்று வாங்கப் போனது ஓர் உப்பு பொம்மை. 

கரையில் நின்று கடலின் அழகை ரசித்தது: 

வாய் பிளந்து பார்த்த உப்பு பொம்மையிடம்

வாய் திறந்து பேசியது கடல்:

“என்ன வேண்டும் உனக்கு?

ஏன் என்னை இப்படிப் பார்க்கிறாய்?”

பதில் பேசியது உப்பு பொம்மை:

“எவ்வளவு பெரிய கடல் நீ.

எத்தனை எத்தனை அலைகள்.

பொங்கிப் புரளும் நுரைகள்.

பார்க்க பார்க்க பிரமிப்பு.

உண்மையில் நீ பெரிய ஆளுதான்”

சத்தமாய் சிரித்தது கடல்.

அழுத்தமாய் சொன்னது இப்படி:

“நீ சொல்லும் அலைகளும் நுரைகளும் 

அவை மட்டும் நானில்லை.

நான் அதையும் கடந்தவன்.

தள்ளி நின்று பார்த்தால் 

எதுவும் முழுமையாய் புரிவதில்லை.

உள்ளே இறங்கிப் பார்.

உண்மையில் நான் யார் என்பது 

உள்ளபடியே உனக்குப் புரியும்.”

கடலின் பேச்சு சரியெனப்படவே

கடலுக்குள் கால் வைத்தது உப்பு பொம்மை.

கண்ணிமைக்கும் நேரத்தில் காணாமல் போனது.

கடலில் கரைந்து போனதை நினைத்து

கத்திக் கதறியது உப்பு பொம்மை.

கடல் கம்பீரமாய்ச் சொல்லியது:

“கலங்காதே… கதறாதே…

என்னில் நீ உன்னைக் கரைத்தாய்.

என்னோடு நீ ஒன்றாய்க் கலந்தாய்.

இனி உன்னை என்னில் காண்பாய்.

என்னைப் பற்றி உனக்கு இனி எல்லாம் புரியும்.”

ஆசிரியர் தின வாழ்த்து

 ஆசிரியர்களே யார் நீங்கள்? 

ஏற்றிவிடும் ஏணிகள் நீங்கள்!

கரைசேர்க்கும் தோணிகள் நீங்கள்!

ஒளியூட்டும் விளக்குகள் நீங்கள்!

உயிரூட்டும் உயிர் மூச்சு நீங்கள்!

உலகிற்கு உப்பு நீங்கள்!

குன்றின்மேல் இருக்கும் தீபம் நீங்கள்!

மாணவர்கள் விரும்பும் மாதிரிகள் நீங்கள்!

அறியாமை நீக்கும் ஆதவன் நீங்கள்!

அல்லவை களையும் அதிசயம் நீங்கள்!

மண்ணைப் பொன்னாக்கும் மாமனிதர்கள் நீங்கள்!

கல்லைச் செதுக்கும் சிற்பிகள் நீங்கள்!

உலகின் எதிர்காலத்தை எழுதும் எழுதுகோல் நீங்கள்!

ஆசிரியர் தின நல்வாழ்த்துகள்!!!

செபமும் ஆசீரும்,

அருள்பணி. சு.மரியசூசை.

கதையை வாசிங்க ... கருத்தை யோசிங்க... (5)

 கத்தரிக்கோலும் தையல் ஊசியும்

அந்த ஊர் முழுவதும்

அந்த தையல்காரன் ரொம்ப பிரபலம்.

நேர்த்தியோடும் நேரத்தோடும்

ஆடைகளைத் தைத்துத் தருவதில்

அவனை அடித்துக்கொள்ள ஆளில்லை.

அவனைப் பற்றிக் கேள்விப்பட்டான் அந்நாட்டு மன்னன்.

அத்தையல்காரனை தனக்கொரு ஆடை தைத்துத் தரச்சொன்னான்.

அழகான பட்டாடையை அருமையாகத் தைத்து

அரசனுக்குக் கொடுத்தான் தையல்காரன்.

அந்த பட்டாடையை அணிந்த அரசன்

அதில் மிகவே பரவசமடைந்தான்.

அழகிய வேலைப்பாடுடைய ஒரு கத்தரிக்கோலையும்

அதனோடு ஒரு சிறிய தையல் ஊசியையும்

அன்புப் பரிசாக தையல்காரனுக்கு கொடுத்தான்.

சில வாரங்களுக்குப் பிறகு

ஒரு நாள் தனது தையல் கடையில்

ஓர் ஆடை தைக்கும் வேலையில்

மூழ்கியிருந்தான் தையல்காரன். 

துணியை எடுத்து மேசையில் விரித்தான்.

அரசன் தந்த அழகான கத்தரியை கையில் எடுத்து

ஆங்காங்கே தேவைப்பட்ட இடத்தில் வெட்டிக்கொண்டான்.

துணிகளை வெட்டி முடித்த பிறகு

கத்தரிக்கோலை தன் காலடியில் தூக்கிப்போட்டான்.

தன் தலைப்பாகையில் காதுக்கு பக்கத்தில் குத்திவைத்திருந்த

தையல் ஊசியை எடுத்து தைக்கத் தொடங்கினான். 

தையல் முடிந்ததும் மீண்டும் தையல் ஊசியை 

தலைப்பாகையின் காதருகே குத்திவைத்துக்கொண்டான்.

இப்போது கத்தரிக்கோலும் தையல் ஊசியும் பேசத்தொடங்கின.

‘என்ன நினைத்துக்கொண்டிருக்கிறான் இந்த தையல்காரன்?

என் மதிப்பு தெரியுமா இவனுக்கு?

நான் எவ்வளவு அழகு?

என்னை அரசனே இவனுக்கு அன்பளிப்பாய் கொடுத்தான்.

ஆனால் ஒன்றும் தெரியாத இவன் 

என்னை காலடியில் தூக்கி வீசியிருக்கிறான்.

ஆனால் என்னைவிட மதிப்பு குறைந்த 

உன்னையோ காதுக்கு பக்கத்தில் குத்திவைத்திருக்கிறான்

இந்த விவரம் கெட்ட தையல்காரன்.’

என்று வார்த்தைகளில் சூடு பறக்க 

தன் கோபத்தை கொப்பளித்தது கத்தரிக்கோல்.

பொறுமையாக கேட்ட தையல் ஊசி

பொறுப்புடன் தன் பேச்சைத் தொடங்கியது.

‘உருவத்தில் உன்னைவிட குறைவுதான் நான்.

அழகில் உன்னைவிட குறைவுதான் நான்.

விலையிலும் உன்னைவிட குறைவுதான் நான்.

ஆனால் செய்யும் பணியில் உன்னைவிட நான் குறைவில்லை தெரியுமா?

சொல்லப்போனால் என்னுடைய பணி பாராட்டுக்குரிய பணி.

நீயோ துணிகளை வெட்டி வெட்டி வீசுகிறாய்.

நானோ வெட்டப்பட்ட துணிகளை சேர்த்து தைக்கிறேன்.

பிரிப்பது நீ. சேர்ப்பது நான்.

தனித்திருக்க வைப்பது நீ. இணைந்திருக்க வைப்பது நான்.

வெட்டியதில் அழகில்லை. வெட்டியதை ஒட்டுவதில்தான் அழகு இருக்கிறது.

இப்போது புரிந்துகொள்.

பிரித்து வைப்பவர்களுக்கு தரையில் இடம்.

சேர்த்து வைப்பவர்களுக்கு தலையில் இடம்.’